بررسی برخی عوامل خطرزای عصبی- عضلانی مرتبط با آسیب ACL در افراد دچار ناهنجاری پرونیشن مچ پا

راستای مکانیکی اندام تحتانی به‌طور کلی بر ثبات مفصل زانوی­ ورزشکاران اثر دارد. تحقیقات اشاره دارند که پرونیشن مچ پا در شیوع آسیب ACL مؤثر است، ولی مطالعه­ای در زمینۀ کنترل عصبی -عضلانی­ ورزشکاران دارای پرونیشن افزایش‌یافتۀ مچ پا در رابطه با آسیب ACL صورت نگرفته است. ازاین‌رو هدف از این تحقیق، بررسی برخی عوامل خطرزای عصبی- عضلانی مرتبط با آسیب ACL در افراد دچار ناهنجاری پرونیشن مچ پا بود. پانزده ورزشکار دارای پرونیشن افزایش‌یافتۀ مچ پا و پانزده ورزشکار سالم به‌صورت هدفمند به‌عنوان نمونۀ آماری انتخاب شدند. سیگنال‌های الکترومیوگرافی با استفاده از الکترود سطحی از چهار عضله (گلوتوس مدیوس، لترال همسترینگ، واستوس لترالیس و سولئوس) ثبت شد. نتایج آزمون MANOVA نشان داد در عضلات گلوتئوس مدیوس (029/0=P) و بایسپس فموریس (001/0P=) در مرحلۀ فیدفورواردی و در عضلۀ گلوتئوس مدیوس (005/0P=) در مرحلۀ فیدبکی، بین دو گروه تفاوت معنا‌دار وجود دارد و در فعالیت فیدفورواردی و فیدبکی عضلات واستوس لترالیس و سولئوس بین دو گروه ارتباط معنا‌داری وجود ندارد (05/.≤P). بنابراین ناهنجاری پرونیشن مچ پا با تغییر عملکرد عصبی - عضلانی عضلات گلوتئوس مدیوس و لترال همسترینگ، می‌تواند به‌عنوان عامل خطرآفرین در بروز آسیب‌های ACL دخیل باشد.